Is Donald Trump onze hoop in bange dagen?

Het lijkt eeuwen geleden dat ik aan de TV gekluisterd zat om de uitslagen te horen uit die vele staten op Super Tuesday. Maar het is nog maar een maand geleden. Een máánd! Wat is de wereld sindsdien ingrijpend veranderd. Het zijn niet meer de elections die het nieuws bepalen maar het coronavirus. De primaries hebben plaatsgemaakt voor persconferenties. Met president Trump in de hoofdrol.

Er is veel kritiek op deze dagelijkse nieuwsbijeenkomsten. CNN heeft zelfs overwogen om de dagelijkse persbriefing niet meer uit te zenden vanwege de vele onwaarheden die volgens de nieuwszender worden verkondigd.

De president leek in het begin te gaan voor een ontkenning van de ernst van COVID-19 (‘een hoax van de Democraten’). Toen poneerde hij de stelling dat ‘we kunnen het middel niet erger laten zijn dan de kwaal zelf’, in de hoop de beurzen weer omhoog te praten. Nu Amerika het grootste aantal besmettingen ter wereld heeft en het hoogtepunt nog niet is bereikt, heeft hij toch besloten om zijn wens met Pasen de kerken weer vol te hebben, te laten varen. In ieder geval tot eind april blijven de huidige maatregelen van kracht.

Waardering voor Trump

Ik had verwacht dat dit wispelturige gedrag een grote impact zou hebben op zijn approval rate – in negatieve zin dan. Maar dat is te Nederlands gedacht. De waardering voor zijn rol is de afgelopen twee weken met drie procentpunt gemiddeld toegenomen, van 43,3% naar 46,3%. Blijkbaar weet hij met zijn optreden mensen te overtuigen.

We kunnen het middel niet erger laten zijn dan de kwaal zelf.

Nu is het niet gek dat in tijden van crisis mensen zich achter hun leider scharen. Dat kan een verklaring zijn voor de stijgende cijfers. Maar het is nog te vroeg om te juichen voor Trump. Eerdere presidenten die met een grote crisis te maken hadden, maakten veel grotere sprongen. Zo steeg de waardering voor president Bush jr. na de aanslag op de Twin Towers met maar liefst 40% naar 90%.

Daar is overigens ook niet alles mee gezegd. Want na een steady herkiezing van Bush eindigende hij vlak voor de verkiezingen in 2008 met een kleine 25% approval rate toen de grote recessie inzette.

Herverkiezing

Gaat deze crisis hem helpen bij zijn herverkiezing? Dat is maar zeer de vraag. Donald Trump is de enige president in de geschiedenis die nooit een een hogere approval rate heeft gehad dan 50%, volgens het onderzoeksbureau Gallup. De geschiedenis leert dat dat weinig goeds belooft in het verkiezingsjaar.

Ondertussen is het wel oorverdovend stil vanuit de hoek van de Democratische presidentskandidaten Biden en Sanders. Een verdwaald verkiezingsspotje op tv, maar meer is het eigenlijk niet. In de peilingen liggen beide Democratische kandidaten nog wel voor op Trump. Misschien is het wel de beste strategie: stil zitten en hopen dat de geschiedenis vanzelf hun gelijk zal aantonen.

Cuomo-crush

Er is echter een mogelijke kaper op de kust. De Democratische gouverneur van New York Andrew Cuomo begint mateloos populair te worden. Ik heb eerlijk gezegd ook wel een beetje last van de Cuomo-crush. In zijn dagelijkse persconferenties toont deze man zich een ware warrior for the good cause.

Met een juiste dosis passie en gedrevenheid, trekt deze Italiaanse Amerikaan alles uit de kast om de mensen in zijn staat, die het hardst is getroffen van heel Amerika, te redden. Zelf 71% van de Republikeinen steunt deze gouverneur in zijn aanpak.

Hij is ook niet bang om Trump daarbij op felle toon aan te spreken. De strijd om de Democratische presidentskandidaat te worden is nog niet gestreden. Andrew Cuomo zou absoluut nog een kans kunnen maken. Er zijn immers nog genoeg kiesmannen te winnen. En hij heeft naast zijn dagelijkse prime time tv moment nóg een voordeel: hij is nog maar 62 jaar… Zelf zegt hij ondanks de enorme steun geen ambities te hebben. Never say never.

De wereld staat op zijn kop. De verkiezingen zijn pas in november. Een maand geleden nog maar was het Super Tuesday. Wie weet wat de toekomst brengt.

Voor nu: Stay safe and healthy!

Bernie Sanders for President?

De rij die net nog ver om de hoek stond gaat sneller dan ik dacht. Ik prop de hotdog snel in mijn mond. Volgende keer toch maar even vooraf thuis wat eten. Iemand checkt ons bij de deur. We lopen naar tafels met daarachter vrijwilligers en stapels boeken. We noemen onze naam en krijgen vrijwel onmiddellijk onze tickets en het boek. Van Bernie Sanders. ‘Where we go from here’. Als politieke junkie ben je immers een alleseter.

 

We lopen een enorme theaterzaal in. Op het podium staat een eenzaam katheder met een felle lamp erop gericht. Er naast de Amerikaanse vlag. Verder geen opsmuk. Het publiek is divers. Veel millenials en babyboomers. We klimmen de trap op naar het bovengedeelte op zoek naar een stoel. De zaal zoemt. Bij de uitgangen staan grote politiemannen met kogelvrije vesten aan die vorsend de zaal in kijken. Het lijkt wel verkiezingstijd.

 

Precies om 19:00 uur – in D.C. begint alles altijd vroeg in de avond -, stapt de organisator van de bijeenkomst het podium op en kondigt Bernie Sanders aan. Dan loopt een oude man het podium op, gebogen rug, stevige pas, wit haar dat alle kanten uit piekt, 77 jaar oud. De zaal barst uit in gejuich en gaat staan.

 

Hij zal een uur onafgebroken praten. Hij vertelt over hoe hij besloot Clinton te gaan steunen nadat hij de voorverkiezingen van haar verloren had. En niet zozeer vanwege Clinton, maar vooral om het gevaar van de Republikeinse presidentskandidaat Trump.

‘Op haar slechtste dag zou ze nog een veel betere president geweest zijn dan Trump’.

Hij heeft duidelijk een missie. ‘Het is absoluut noodzakelijk dat Donald Trump niet herkozen wordt als president van de Verenigde Staten.’ En hij zal alles doen wat hij kan om dat te voorkomen.

 

Het is ook een bevlogen verhaal met veel retoriek, zijn vinger priemend in de lucht. ‘Drie jaar geleden was het radicaal om te zeggen dat er een klimaatagenda moest komen, nu wil 70 procent van de bevolking dat.’ Hetzelfde doet hij met thema’s als migratie, zorg en werk. Uit welke peiling dat blijkt of op welke voorwaarden dat is, noemt hij niet. Hij presenteert zich als het redelijke alternatief.

 

De verkiezingen zijn pas over twee jaar, maar vandaag zijn ze hier al begonnen. Bernie Sanders sluit niet uit dat hij zich kandidaat stelt. ‘Ik consulteer mensen in het land om te onderzoeken of ik de sterkste kandidaat ben om Trump te verslaan.’ Maar voegt wel toe dat het niet om ego draait. ‘We staan op een beslissend moment in de Amerikaanse geschiedenis en zullen allemaal samen moet werken om onze democratie, de middenklasse, de planeet en onze kinderen te beschermen.’ Applaus klinkt.

 

Toch zal dat nog niet vanzelfsprekend zijn. Nu de verkiezingsuitslagen zijn geanalyseerd blijkt dat met name die Democratische kandidaten hebben gewonnen die gematigd waren. En dat is Sanders niet. Wie wel is de grote vraag. Misschien is niet zo zeer Trump een bedreiging, maar veel meer het gebrek aan echt leiderschap bij de Democraten aan de ene kant en redelijke Republikeinen aan de andere kant.

 

Maar voor het publiek is het geen vraag. Sanders is hun man. Als groupies verzamelen ze zich na afloop rond het podium in de hoop een handtekening te krijgen in het boek. Maar helaas, na wat handdrukken loopt Sanders om half negen het podium weer af. En deze politieke junkie haast zich door de gure wind naar de warme metro. De verkiezingsstrijd is begonnen.

 

The line that was just around the corner is going faster than I thought. I quickly stuff the hotdog into my mouth. Next time better eat something at home before I leave. Someone checks us in at the door. We walk to tables with volunteers and stacks of books behind them. We call our name and almost immediately get our tickets and the book. Of Bernie Sanders. ‘Where we go from here’. After all, as a political junkie, you are an omnivore.

We enter a huge theater hall. A lonely lectern with a bright lamp is aimed at the stage. There next to the American flag. No further frills. The public is diverse. Many millennials and baby boomers. We climb up the stairs to the upper part in search of a chair. The room buzzes. Near the exits are large policemen with bulletproof vests that look into the hall. It seems like election time.

Exactly at 19:00 – in D.C. everything always starts early in the evening – the organizer of the meeting gets on stage and announces Bernie Sanders. An old man walks up the stage, bent back, firm step, white hair peaking all the way, 77 years old. The hall bursts out in cheers and stands.

He will talk uninterrupted for an hour. He talks about how he decided to support Hillary Clinton after he had lost the primaries. And not so much because of Clinton, but especially because of the danger of the Republican presidential candidate Trump. “On her worst day, she would have been a much better president than Trump.” He clearly has a mission. “It is absolutely imperative that Donald Trump is not re-elected as president of the United States.” And he will do everything he can to prevent it.

It is also a passionate story with a lot of rhetoric, piercing his finger in the air. “Three years ago it was radical to say that a climate agenda should be put in place, now 70 percent of the population wants it.” He does the same with themes such as migration, health care, and work. He does not refer to which poll or on what conditions it is. He presents himself as the reasonable alternative.

The elections are only in two years, but today they have already started here. Bernie Sanders does not exclude that he is a candidate. “I consult people in the country to investigate whether I am the strongest candidate to beat Trump.” But does add that it is not about ego. “We are at a decisive moment in American history and will all have to work together to protect our democracy, protect the middle class, protect the planet, and protect our children.” Applause sounds.

Yet that will not be taken for granted. Now that the election results have been analyzed, it appears that in particular, those Democratic candidates have won that were moderate. And that’s not Sanders. Who, is the big question. Maybe Trump is not a threat, but much more the lack of real leadership among the Democrats on the one hand and reasonable Republicans on the other.

But that’s no question for the public. Sanders is their man. As groupies, they gather around the stage afterwards in the hope of getting a signature in their book. But unfortunately, after some handshakes, Sanders walks off the stage again at half past nine. And this political junkie starts rushing to the warm metro because of the bleak wind. The election battle has begun.